91. Gecənin saat üçü keçmiş 10 dəqiqə. Onu anladım ki mənim problemim keçmiş deyil. Sevgisiz qalmaqdır. Mən kişi cinsinin bir nümayəndəsi olaraq bunu qədər dərindən hiss edirəmsə qadınların hiss etdiklərini düşünə bilmirəm. Kəşkə məni sevəcək bir atam anam olsaydı, onlarda görmədiyim sevgini eşqdə gördüm, düşündüm ki eşq məni sağaldacaq. Halbu ki qəlbimi və ruhumun dərinliklərini ələ keçirmiş qara bir sevgisizlik var, sanki ürəyimdən yapışıb bir lənət kimi gəzir. Sevgisiz qaldığımda özümü çox pis hiss edirəm, həyatımın mənasını itirmiş, yolundan aşmış, hardan gəldiyini bilmədiyi kimi hara gedəcəyimi də bilmirəm. Gözlərim yaşlıdır amma heç zəif görünmək istəməzdim. Nifrət edirəm bu yaşamdan. insan oturar durar dayanmadan sual verər ki mən nə üçün belə bir həyata layiq görüldüm, anlamsız bir yaşam acı gələr insana, anlamsız bir acı süründürər insanı, heç sevgi görməmiş birisinin acısı günü gündən onu ölümə sürükləyər, tam da hiss etdiyim budur. Günü gündən bozlaşan hisslərim, mənasız gələn dünya və parlaqlığını itirmiş günəş. Bu sevgisizliyi heç nə tamamlaya bilmir, insan daima o uşaqlıqdan görə bilmədiyini axtarmağa çalışır, insan yarım qalmış parçasını başqalarında axtarır və heç vaxt tamamlaya bilmir. Sevgi sadəcə qadına olan eşq midir ki özünü tamamlayasan? Görməsən uşaqlığından açan çiçəkləri, nə faydası var axtarmağın başqasında ləçəkləri